Perenbomen bloeien wit
Korte inhoud
De tweeling Kees en Klaas, hun broertje Gerson en hun vader Gerard wonen in het landelijke Nederland. Gerson is 3 jaar jonger dan de tweeling en heeft soms het gevoel dat hij er niet echt bijhoort, hoewel zijn broers wel heel lief voor hem zijn. Hun lievelingsspelletje is ‘zwart’, een zoekspelletje dat je met je ogen dicht speelt. Maar sinds die ene dag in de lente, die ene dag tussen de bloeiende perenbomen, wordt het spel niet meer gespeeld. Die ene zondag in mei gingen ze op bezoek gaan bij hun grootouders en zaten ze allemaal samen in Gerards autootje. Op een kruispunt worden ze aangereden door een andere auto. Gerson zat vooraan in de passagiersstoel en was er het ergst aan toe, ook al zei hij enkel ‘au’. Een aantal dagen zal Gerson niets meer zeggen en niets was nog als voor die ene dag in de lente.
Thema’s
Dit boek schept een beeld van hoe iemand omgaat met de gevolgen van een verkeersongeval. De boosheid, het schuldgevoel en de aanvaarding passeren de revue. Toch verloopt dit niet van een leien dakje. Ook de kant van de familie komt aan bod. Hoe gaan zij ermee om? Willen ze de hele tijd helpen, is het moeilijk om je broer los te laten en om de situatie te aanvaarden?
Appreciatie
Zonder de omslag echt goed te lezen heb ik het boek meegenomen uit de bibliotheek. Deze keer wilde ik een ‘jongensboek’ lezen, een boek dat ik zelf niet zou uitkiezen. De thematiek vond ik niet zo belangrijk, de dikte van het boek wel. En dit boek was het dunste uit de stapel. Maar het verhaal greep me bij de keel en ik heb het boek in één ruk uitgelezen. De tweeling en Gerson zelf komen afwisselend aan het woord. En soms geven ze allebei hun standpunt over eenzelfde gebeurtenis en dan zie je hoe die op een verschillende manier beleefd worden. Na de eerste hoofdstukken wist ik nog niet goed wat er nu eigenlijk aan de hand was met Gerson. De tweeling verwijst naar een bepaalde gebeurtenis, maar er wordt nog niet uitgelegd wat er nu net is gebeurd. Dus ik wou verder lezen. Op zich is het geen spannend boek, maar de manier waarop het geschreven is, maakt de lezer nieuwsgierig. Pas na de passage over het verkeersongeval, merkte ik dat er nog iets anders stond te gebeuren met Gerson. En dat lees je pas helemaal op het einde.