De gehoornden
Op een dinsdagavond ben ik gaan kijken naar het stuk ‘De gehoornden’ van FC Bergman. Bruno is hartstochtelijk verliefd op zijn Stellake, maar jaloezie vreet aan hem. Hij wordt heen en weer geslingerd tussen aanbiddende onderdanigheid en het verwoestende groene monster. Volgens hem is het beter om zeker te zijn van de ontrouw van zijn geliefde dan de onzekerheid van haar trouw te moeten verdragen. En daar wil hij best getuige van zijn. De rest van het dorp wordt dan ook gedwongen mee te gaan in zijn geflipte denkwijze.
Dit is een wederopvoering uit 2012. De recensies die er te vinden zijn over dit stuk zijn dus ook allemaal uit 2012 en op die twee jaar tijd is er wel wat veranderd. De cast is lichtelijk gewijzigd en niet alle acteurs spelen dezelfde rol als in 2012. Daarnaast kan je het spel van een jonge acteur natuurlijk niet vergelijken met hetzelfde spel van diezelfde acteur twee jaar later. Acteurs groeien in hun beleving en in hun vertolking van personages. Toch is de opzet van het theaterstuk hetzelfde als 2 seizoenen geleden.
In Knack is Els Van Steenberghe niet louter positief over het stuk. Ze looft de opzet van het stuk, dat absurd is van begin tot einde. De setting, de decorstukken, de aanwezigheid van de duif en het statische begin zijn daar goede voorbeelden van. Stef Aerts vertolkte op dat nog de rol van Stella en dat kon de goedkeuring van Van Steenbergen wegdragen. Ondertussen is het Bart Hollanders die de rol speelt. Het lijkt of ze het personage op een andere manier gestalte hebben gegeven, maar ook Hollanders kon overtuigen in de rol van Stella. Rik Verheye (Bruno) kon volgens Steenbergen niet overtuigen, zijn spel vond ze soms onverstaanbaar en niet sterk overkomen. Dat onverstaanbare verbaast me niet, ook nu had ik de nodige concentratie nodig om hem steeds te verstaan. Het voortdurend afwisselen tussen geluidssterkte en accenten helpt daar natuurlijk niet aan. Het stuk krijgt een lage score van Van Steenbergen, wat volgens mij niet volledig terecht is.
Coussens uit zich positiever ten opzichte van ‘De gehoornden’ in De Morgen. Haar beschrijving van de setting en het decor zijn zeer accuraat. Het spel van de acteurs is inderdaad zeer fysiek en de dialogen zijn tot een minimum beperkt. Het is eigenlijk vooral Verheye die aan het woord komt. Over het acteerwerk van FC Bergman zegt ze bijna niets, wel neemt ze het einde op de korrel. Hoewel de dramatiek in het stuk hoog oploopt, kiest het gezelschap er toch voor om terug te keren en te eindigen in een klucht. En dat einde is een beetje gekunsteld. Toch noemt ze het een sterk stuk waarmee FC Bergman doorgaat op de ingeslagen weg.
Zelf vond ik het een bevreemdend stuk, bij momenten wist ik niet goed wat ik ervan moest maken. Het stuk schommelt voortdurend tussen drama en komedie. En jammer genoeg kreeg het komische gehalte af en toe de bovenhand tijdens de voorstelling die ik bekeken heb. Daardoor ging het einde ook een beetje de mist in en konden de acteurs zelf het lachen niet meer laten. Hoewel ik zelf ook in de deuk lag tijdens deze momenten, verlaagde dat wel het dramatische gehalte van het plot. Ik deel dan ook de mening van Coussens die het einde eerder zwak vond. Over het acteerwerk ben ik wel te spreken. Verleye wisselt makkelijk tussen verblinde liefde en allesoverheersende jaloezie. Hij legt veel linken met de actualiteit en maakt verwijzingen naar hedendaagse popcultuur.”Verdammt ich lieb’ dich”, klonk nog een hele avond door mijn hoofd. Dat kon ik misschien niet helemaal zeggen van het stuk, maar appreciëren deed ik het zeker.
De gehoornden door FC Bergman in Het Pales, bekeken op 16 december 2014