Bloemen op de muur
Korte inhoud
Sandy is een vijftienjarig meisje dat de fijnste periode uit een meisjesleven meemaakt, ze is verliefd. Jammer genoeg ziet de rest van haar leven er niet zo rooskleurig uit. Thuis heeft elk gezinslid wel zijn eigen problemen en Sandy doet haar uiterste best om alles op de rails te houden. Toch dreigt het gezin volledig te ontsporen. Vaak zit het meisje met de handen in het haar. Gelukkig is ze een echte doorbijter.
Sandy droomt van Alex, ze droomt van een kast gevuld met eten, ze droomt van mooie schilderijen vol bloemen. Kortom ze droomt van een beter leven. Maar haar gezin laat haar niet los. Zal ze haar dromen kunnen vervullen? Het verhaal speelt zich af in een kansarme wijk in een Vlaamse centrumstad begin jaren 2000.
Thema’s
Het is een boek over liefde en verliefd zijn op een achtergrond van kansarmoede. Na het lezen van het boek krijg je een volledig ander beeld van hoe is om als kind in kansarmoede op te groeien.
Appreciatie
Het verhaal greep me naar de keel. Doordat het deel van Sandy in de ik-vorm is geschreven, lijkt het wel of je in haar huid kruipt. Elke gedachte die ze heeft, wordt op papier uitgeschreven. Na het lezen van enkele hoofdstukken moest ik me echt losrukken van het personage. Toch is het een boek dat je niet blij maakt. De problemen die Sandy en haar gezin hebben lijken onoplosbaar en je begrijpt dat ze zich bij de gang van zaken neerleggen.
Omdat het boek niet bepaald een gelukkig einde heeft, had ik achteraf een neergeslagen gevoel. Hoewel het Sandy een fictief personage is, ken ik verhalen van leerlingen die erg gelijkaardig zijn. Leerlingen waar we veel moeite voor doen op school, waar we als leerkrachten extra tijd voor uittrekken, maar die toch niet kunnen ontsnappen aan neerwaartse spiraal waar ze in zitten. Dit is echt een verhaal van generatiearmoede en het greep me naar de keel.
Zou ik het boek aanraden aan mijn leerlingen? Ja en nee. Voor kinderen die opgegroeid zijn in een begoede omgeving en een middenklasse gezin is het goed om het leven eens door een andere bril te zien. Toch is het ook moeilijk om het boek aan te raden als je duidelijk merkt dat een van de klasgenoten een ‘Sandy’ zou kunnen zijn. Het boek laat me dus achter met gemengde gevoelens.