De Standaard 29/09/2014
Als boze dieren verzamelen blazen
De Standaard/DS2,
Ma. 29 Sep. 2014, Pagina 7
Wie had uitgekeken naar de seizoensopener van Het Paleis, de nieuwe grotezaalproductie van Dimitri Leue, zal toch even slikken. Alle Leue-ingrediënten zijn er: een slim gekozen thema, een vinnige en licht koldereske speelstijl, livemuziek van huiscomponist Antoon Offeciers, veel vrolijke beelden ook. Maar ze vloeien niet samen tot een sterk geheel.
Een repetitieproces met horten en stoten zit daar voor iets tussen. Rachida Lamrabet zou, geïnspireerd door oude oosterse
wijsheden, de speeltekst schrijven . Maar Leue en zijn groep jonge acteurs verkozen een speelsere aanpak. Ze leverden zelf het verhaal, dat nogal kronkelig is. Het aarzelt tussen een rechtszaak met klassieke pleidooien, en een clichématige verkenning van het dierenrijk.
De voorstelling begint nochtans sterk: met een verwijzing naar een legendarische toespraak van Leopold II, waarin het woord 'negers' vervangen is door 'beesten'. Zolang er maar een duidelijke baas is: het menselijke superioriteitsgevoel tegenover dieren, dat steeds luider gecontesteerd wordt, kon niet treffender worden opgeroepen dan door dit stukje parodie.
Meteen zijn de twee kampen scherp afgelijnd én als karikatuur voorgesteld. Aan de ene kant: de mens als dierenbeul. Aan de andere: het dier dat zijn slachtofferrol afschudt en verzamelen blaast als een boze, op wraak beluste gang.
Na deze intro vliegen veel vuurpijlen tegelijk de lucht in: de livemuziek die een nummertjesstructuur oplegt, Sarah Yu Zeebroek die live tekeningen maakt, een live defilé van vogelkostuums. Alleen het live acteerwerk schiet erbij in. Het is ongelijk, want niet iedereen in deze jonge cast slaagt erin om te scoren.
Hoe kijken we intussen naar de rol van het dier in de samenleving? Helaas nogal stereotiep. Als vleeseters hebben we hen nodig, maar ze bezorgen ons allergieën en allerlei rare ziektes.
Slechts één keer wordt de woede scherp en concreet: als een kapitein-op-rust komt aanklagen dat met de tonijnvangst ook de zee leeggeroofd wordt. Meteen mag hij mee aanschuiven in de beklaagdenbank. Samen met een statistiekenexpert en met de nachtegaal, die met haar zoete gezang het laatste woord krijgt.
Waarop het licht dooft en we zelf een uitspraak mogen verzinnen. Misschien een ideale voorzet voor een klasgesprek, maar had het publiek geen pointe verdiend? Dimitri Leue, meer het type dierenfluisteraar dan dierentolk, maakt geen vuist.
Geert Van der Speeten
De zaak van de dieren tegen de mensen (12+)