Fictieautobiografie

Bij bompa op de schoot

Als ik mijn ogen sluit en denk aan mijn kindertijd, dan zie ik steeds mijn grootouders voor mij. De vakanties bracht ik steevast in Menen door, bij mijn meter en mijn grootvader. En daarbij hoorden boeken want mijn bompa is een belezen man. Hij maakte er een punt van dat zijn kleindochter ook graag en goed zou lezen. Met een glimlach denk ik terug aan de verhalen van Pinkeltje en ik vind het erg jammer dat ik de boeken niet meer heb. Mijn lievelingsverhaal was toen ‘Sinbad’ en dat moest steeds op dezelfde manier voorgelezen worden. Elke grootouder had zijn eigen boeken en vertelde ook op zijn of haar eigen manier. ‘Sinbad’ werd altijd voorgelezen door Bompa. En als iemand anders het voorlas of anders vertelde, dan werd ik boos.

‘Pinkeltje’ werd dan weer door mijn grootmoeder voorgelezen. Bij hen had ik een eigen kamer en elke vakantie lag er nieuw boek klaar.

In die tijd werden boeken enkel gekocht, want de bibliotheek in Duitsland had geen Nederlandstalige boeken. Pas toen we verhuisden naar België leerde ik de bib kennen. Gelukkig voorzagen mijn grootouders mij van boekjes!

De ontdekking van de bib

In de lagere school werd ik een echte lezer. Mijn bompa had me al snel mijn naam leren schrijven en speelde elke vakantie schooltje met me. Met hem ging ik tijdens de vakantie naar de bib en leende er allerlei boekjes uit. Daar heb ik Annie M.G.Schmidt leren kennen en de verhalen van Jip en Janneke. Algauw wou ik niet meer voorgelezen worden, want dat kon ik toch zelf. Voorlezen was in mijn ogen enkel iets voor mijn jongere broertje. Ik las dus mijn bompa verhaaltjes voor en niet meer omgekeerd.

Tijdens de lagere school heb ik niet enkel de bib leren kennen, maar ook stripverhalen. Bij juf Karen lagen er heelder stapels klaar in de klas. Ze had een uiteenlopende selectie van Suske en Wiske, over Nero en Jommeke, tot Kiekeboe. Er ging geen schooldag voorbij op ik had wel een strip gelezen. Van Jommeke ben ik nooit fan geweest, maar Suske en Wiske las ik graag. Die verzamelden we thuis en ik heb zelfs een hele tijd een abonnement gehad op het ‘Suske en Wiske weekblad’.

Later werd die dagelijkse strip ingeruild voor boekjes die ik zelf kocht. Mijn zakgeld spaarde ik op om boeken te kopen. De hele reeks van de ‘Babysitter’s Club’ had ik op een schap in mijn kamer staan. Elke dag moest ik daar een aantal hoofdstukken uit lezen. Het grootste probleem was dat ik het boek niet kon wegleggen eens ik erin begonnen was. Er zat dan niets anders op om onder mijn deken met een zaklamp verder te lezen. Verbazingwekkend genoeg ben ik niet vaak betrapt door mijn ouders. Achteraf gezien zijn het flutboekjes die 'Babysitter's Club', maar een hoofdpersonage met de naam Joke creëert een band. En toen vond ik de verhalen echt spannend. Misschien speelt er ook iets erfelijks mee, want mijn moeder was grote fan van de Olijke Tweeling en Tiny.

Tijd voor (jeugd)literatuur

In de middelbare school heb ik de bibliotheek pas echt ontdekt, de keuze aan boeken was dan ook groter dan in de lagere school. In die periode leerde ik het oeuvre van Thea Beckman en het genre van de historische roman. Geweldig vond ik dat en dat is nog steeds mijn favoriete genre.

Ik ben een veellezer met een zeer uiteenlopende interesse.  Een boek per week, dat zal zowat het gemiddelde zijn. Dik of dun, dat maakt dan niet uit want ik leg alles opzij als ik in een boek bezig ben en sleur het ding ook overal mee naartoe. Mijn interessesfeer is groot en vaak lees ik veel gelijkaardige boeken na elkaar. Zo heb ik mij verdiept in de IJslandse schrijvers na een reis naar IJsland, zowat elk beschikbaar boek van een IJslander heb ik gelezen. Niet enkel reizen zijn een inspiratiebron voor thema’s, ook de actualiteit kan me inspireren. Het afgelopen jaar heb ik heel veel boeken gelezen over de beide wereldoorlogen.

In mijn boekenlijst komen zowel commerciële boeken als échte literatuur voor . Zo worden Scandinavische thrillers van Indridasson en Läckberg afgewisseld met een bekroonde schrijver als Laxness. Noem dus maar een echte boekentopper uit de boekhandel en ik heb het gelezen. Harry Potter, de Da Vinci Code, Hongerspelen, Val der Titanen, Twilight, 50 Tinten Grijs, deze populaire boeken zijn allemaal de revue gepasseerd. Ook literatuur is de revue gepasseerd. Dario Fo was mijn favoriet in het laatste jaar van het middelbaar. José Saramago’s ‘Stad der Blinden’ maakt nog steeds indruk. En Gabriel Garcia Marquez is ook geen onbekende voor mij.

Thuis hebben we nooit een krantenabonnement gehad, mijn bompa las wel Het Laatste Nieuws. Tijdens mijn studententijd heb ik een jaartje een abonnement gehad op De Morgen en dan kon in er echt van genieten om in het weekend rustig de krant van voor naar achter te lezen. Sinds ik samenwoon, lees ik ook veel in Humo want daar is mijn man al 10 jaar op geabonneerd. De krant lees ik vooral online, met een voorkeur voor De Standaard en De Morgen.

Hoewel ik het voornamelijk over boeken heb, maakte toneel ook deel uit van mijn jeugd. Op het Sint-Annecollege werd er jaarlijks een toneelstuk voorbereid en gespeeld door de leerlingen. Drie jaar lang bestond mijn krokusvakantie enkel uit repeteren voor de grote voorstellingen. Elk jaar werd er een ander stuk gekozen, zo heb meegespeeld in Macbeth, Alice in Wonderland en Freddy, supervlieg. Op toneel staan vond ik geweldig, maar zelf gaan kijken naar toneel heb ik nooit echt gedaan.

Tegenwoordig

’s Avonds vind je me vaker met een boek in de zetel dan voor de televisie. Lang heb ik het tempo van één boek per week aangehouden, en vooral met de Scandinavische thrillers is dat geen probleem. Wat literaire competentie betreft zou ik mezelf inschalen tussen niveau 4 en 5. De interesse in de klassiekers in aanwezig en een aantal heb ik reeds gelezen. Toch zijn dat er zeker niet voldoende om niveau 5 bereikt te hebben. Ook laat ik me nog steeds afschrikken door dikke epossen in een ouder taalgebruik. Daar ga ik me gewoon eens over moeten zetten. Dat exemplaar van ‘Oorlog en Vrede’ neem ik volgende zomer mee op vakantie.